Μια σχολική γιορτή για την 17η Νοέμβρη: «Στον δρόμο για το Πολυτεχνείο»

Με αφορμή την 51η επέτειο από τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η σημερινή μας ανάρτηση περιλαμβάνει αποσπάσματα, κείμενα και τραγούδια από τη σχολική μας γιορτή με τίτλο Στον δρόμο για το Πολυτεχνείο. 

Η γιορτή αυτή είναι μια προσωπική ματιά πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.

Δεν περιορίζεται στα γεγονότα της εξέγερσης της 17ης Νοέμβρη του 1973 αλλά καταλήγει εκεί, μετά από ένα μακρύ οδοιπορικό στο χρόνο.

Άλλωστε, η Ιστορία μας διδάσκει ότι, αν και οι δικτατορίες επιβάλλονται απότομα (φαινομενικά),  το υπόστρωμα που τις θρέφει είναι μακρόχρονο και σκοτεινό.

Βασικός στόχος αυτής της γιορτής, εκτός από το να απολαύσουν οι θεατές και οι εμπλεκόμενοι ένα όμορφο οπτικοακουστικό δρώμενο, είναι τα παιδιά να μπορούν να αναγνωρίζουν ποια είναι εκείνα τα στοιχεία και ποιες οι ανθρώπινες συμπεριφορές που μπορούν να οδηγήσουν σε παρόμοιες με τη δικτατορία καταστάσεις και να υπονομεύσουν την Δημοκρατία.

Ιστορίες για δικτάτορες, ντενεκέδες, μαριονέτες και ελεύθερα παιδιά (κινούμενα σχέδια)

Τα κινούμενα σχέδια και όλα τα συναφή τους (κόμικς, κουκλοθέατρο, θέατρο σκιών) ήταν πάντα αγαπημένα των  παιδιών, μικρών αλλά και μεγάλων.

Μιλάνε για τα πιο σοβαρά θέματα με τον πιο απλό, αλλά όχι απλοϊκό, τρόπο ενώ, ταυτόχρονα, μας ψυχαγωγούν και μας διασκεδάζουν.

Η επίδρασή τους είναι τεράστια.

Οι ήρωές τους γίνονται αντικείμενο θαυμασμού που μπορεί να φτάνει τη λατρεία και τη μίμηση.

Σήμερα, παρουσιάζουμε κάποιες ταινίες κινουμένων σχεδίων που αγγίζουν το σκοτεινό θέμα της Δικτατορίας με πραγματικά ευφάνταστο τρόπο.

Άνοιξε τον δρόμο (τραγούδι)

Το σημερινό τραγούδι έχει τίτλο Άνοιξε τον δρόμο.

Αρκετά συμβολικό για την εποχή μας.

Έξι τραγούδια για ποντίκια

Τα Έξι τραγούδια για ποντίκια είναι ένας κύκλος αλληγορικών τραγουδιών.

Μιλάνε για τη δύναμη της συλλογικότητας, την επανάσταση ως μόνη λύση για την τυραννία, τη συνειδητοποίηση των κοινωνικών ανισοτήτων, αλλά και την τρυφερότητα και την αγάπη ως αντίδοτο στην ρουτίνα και στην κοινωνική αποξένωση.

Η μουσική και οι στίχοι είναι του Γιώργου Κουρουπού.

Πρόκειται για αξιόλογα σύγχρονα ελληνικά τραγούδια για παιδιά από έναν από τους συνθέτες της Λιλιπούπολης.

Ας τα ακούσουμε.

Το περιεχόμενο

Όπως είπαμε πριν, τα τραγούδια είναι αλληγορικά, δηλαδή κρύβουν υπαινιγμούς και νοήματα, πίσω από αυτά που εξιστορούν.

Χρησιμοποιούν το ζωικό βασίλειο και συγκεκριμένα τα ποντίκια, για να μιλήσουν για τα ανθρώπινα πάθη, χαρακτηριστικά, συμπεριφορές.

Η συνέλευση των ζώων, του Περικλή Κοροβέση

Η Συνέλευση των ζώων, είναι ένα αξιόλογο μουσικό παραμύθι με κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο.

Μας βοηθά να συζητήσουμε με τα παιδιά έννοιες όπως  την κατάχρηση εξουσίας, τον χαμαιλεοντισμό, τη κοινωνική απάθεια, τη διαίρεση των ομάδων που οδηγεί σε κοινωνική αστάθεια και οικολογική καταστροφή και πολλά άλλα.

Το κείμενο έγραψε ο Περικλής Κοροβέσης, τη μουσική ο Γιώργος Κουρουπός και ερμηνεύει εξαιρετικά ο Σπύρος Σακκάς.

Η υπόθεση   

Τα ζώα ζούσαν στον υπέροχο πλανήτη γη, όπου η φύση και το περιβάλλον ήταν ανέγγιχτα. 

Θα μπορούσαν να συνυπάρχουν αρμονικά και να απολαμβάνουν τα αγαθά που πλούσια τους προσέφερε η γη. 

Όμως, αντί για αυτό, συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο.
Τα ζώα τσακώνονταν μεταξύ τους και το μεγάλο ζώο έτρωγε το μικρό. 

Κυριαρχούσε, όπως λέμε, ο νόμος της ζούγκλας.

Ώσπου μια μέρα, παρά τις προειδοποιήσεις ενός γέρικου λαγού, αποφάσισαν ότι δεν μπορούν να ζουν αυτόνομα και χρειάζονται κάποιον να τους κυβερνά.

Έτσι, συνεδριάζουν και αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα καινούργιο πλάσμα για να γίνει αρχηγός. 

Το καθένα θα έδινε ό,τι χάρισμα είχε κι έτσι θα δημιουργούνταν ένα ανώτερο ον, ικανό να τους κυβερνά. 

Το ον αυτό το ονόμασαν άνθρωπο.

Τα παπαγαλάκια (τραγούδι)

Άλλο ένα τραγούδι που χρησιμοποιεί το ζωικό βασίλειο για να μιλήσει για ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες είναι Τα παπαγαλάκια σε στίχους και μουσική Νίκου Πλατύραχου, από την ταινία Η χορωδία του Χαρίτωνα.

Η ταινία αναφέρεται στην εποχή της Δικτατορίας και αξίζει να την δει κανείς αν θέλει να μεταφερθεί σε εκείνη την εποχή.

Το νόημα του τραγουδιού: είναι ωραίο να παπαγαλίζεις αν είσαι πουλί αλλά όχι αν είσαι άνθρωπος!

Ο μέρμηγκας (τραγούδι)

Ο Μέρμηγκας είναι ένα τραγούδι του Μάνου Λοΐζου που κυκλοφόρησε μετά την δικτατορία, το 1974 και ανήκει στη συλλογή Τα τραγούδια του Δρόμου.

Το τραγούδι αυτό, με αφήγηση απλή σαν παραμύθι, είναι ιδανικό για να μιλήσουμε ακόμα και στα πολύ μικρά παιδιά για έννοιες όπως δικτατορία, κατάχρηση εξουσίας, ψυχολογία του όχλου, κ.α.

Και τώρα πού κοιτάς (τραγούδι)

Κάθε αγώνας για Δημοκρατία, παιδιά, είναι σαν ένας  δύσβατος δρόμος, στρωμένος με αγκάθια και όχι  ροδοπέταλα.

Αυτό σημαίνει ότι για να φτάσει κανείς σε αυτή, πρέπει να αναμετρηθεί με αμέτρητους κινδύνους, με σκοτεινές δυνάμεις, μα, πάνω από όλα, με τον εαυτό του.

Μαθαίνουμε πάντα στην ιστορία για καλούς και κακούς, νικητές και ηττημένους, ήρωες και προδότες.

Όμως, η πραγματικότητα διαφέρει αρκετά.

Το παιδί του Νοέμβρη (τραγούδι)

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, στις 17 Νοέμβρη του 1973 ήταν εξέγερση των νέων, φοιτητών, μαθητών και παιδιών.

Μπορεί να ήταν πλήθος κάθε ηλικίας ο λαός που ξεχύθηκε στους δρόμους, όμως τον παλμό τον έδωσαν οι νέοι.

Με τις συνελεύσεις και την οργάνωση τους, τις ραδιοφωνικές εκπομπές, τα συνθήματα και τα τραγούδια, πρωτοστάτησαν στον αγώνα για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία.

Το τραγούδι της ειρήνης

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την ειρήνη, που γιορτάζεται κάθε 21η Σεπτεμβρίου, ας θυμηθούμε το ομώνυμο τραγούδι του σημαντικού Έλληνα συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου.