Μπορεί να ήταν πλήθος κάθε ηλικίας ο λαός που ξεχύθηκε στους δρόμους, όμως τον παλμό τον έδωσαν οι νέοι.
Με τις συνελεύσεις και την οργάνωση τους, τις ραδιοφωνικές εκπομπές, τα συνθήματα και τα τραγούδια, πρωτοστάτησαν στον αγώνα για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία.
Ο πρώτος νεκρός του Πολυτεχνείου ονομαζόταν Διομήδης Κομνηνός.
Ήταν ένας δεκαεφτάχρονος μαθητής λυκείου, που μόλις είχε καταφέρει να εισαχθεί από τους πρώτους στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Άλλωστε, η αρχιτεκτονική ήταν στο αίμα του, καθώς ήταν ανιψιός του πρωτοποριακού αρχιτέκτονα του 20ου αιώνα Τάκη Ζενέτου.
Οι εφημερίδες της εποχής έγραψαν ότι "είχε βεβαρυμμένο παρελθόν".
Ο λογοτέχνης Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής έδωσε την καλύτερη απάντηση με το ποίημά του:
Βεβαίως,
είχε βεβαρημένο παρελθόν ο Διομήδης
Πέντε χρονών, στους ώμους του πατέρα του
φώναζε για λευτεριά στην Κύπρο
δέκα χρονών ξυπόλητος
με μια φέτα ψωμί στην τσέπη,
βάδιζε στην πορεία της ειρήνης
στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία.
Στα δεκαεπτά
με ένα πλακάτ στο χέρι:
Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία.
Γράφτηκαν πολλά τραγούδια για τον Διομήδη Κομνηνό, τον Μιχάλη Μυρόγιαννη, τον Αλέξανδρο Σπαρτίδη, αλλά και τον Σωτήρη Πέτρουλα και κάθε παιδί, κάθε εποχής και κάθε τόπου που χάθηκε άδικα στον αγώνα για την δημοκρατία.
Γνωρίσαμε πολλά τέτοια τραγούδια στην ανάρτηση Στον δρόμο για το Πολυτεχνείο.
Σήμερα, θα γνωρίσουμε το τραγούδι Το παιδί του Νοέμβρη, σε στίχους και μουσική Νίκου Συμεωνίδη.
Το τραγούδι αυτό αποδίδει φόρο τιμής, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του, σε κάθε νέο που χάθηκε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη του 1973, αλλά και σε κάθε νέο που επέζησε και συνέχισε το όνειρό του για ελευθερία, δημοκρατία, ψωμί και παιδεία.
Χρώμα μαύρο, το χρώμα του πένθους για τις πρόωρα χαμένες ζωές.
Χρώμα άσπρο, το μήνυμα της αισιοδοξίας για τον αγώνα που συνεχίζει...και συνεχίζει...και θα συνεχίζει...όσο υπάρχουν παιδιά του Νοέμβρη.
Ακούστε το τραγούδι πιο κάτω.
Μπορείτε να εκτυπώσετε τα λόγια του τραγουδιού στον επόμενο σύνδεσμο.
Αν θέλετε να τραγουδήσετε το τραγούδι στην γιορτή σας, παρακάτω θα βρείτε την οργανική του εκδοχή, χωρίς λόγια.
Δρώμενο με το τραγούδι
Εμείς παρουσιάσαμε το τραγούδι σαν ένα μικρό δρώμενο.
Ο εικαστικός του σχολείου μας ζωγράφισε την προτομή με το κεφάλι του Πολυτεχνείου σε μέγεθος όσο περίπου και το κεφάλι του κάθε μαθητή.
Την εκτυπώσαμε σε πολλά αντίτυπα που τα κολλήσαμε σε μαύρο χαρτόνι.
Το κάθε παιδί της χορωδίας κρατούσε και από μια τέτοια μορφή.
Όταν το τραγούδι λέει "Χρώμα μαύρο" είχαμε γυρισμένη τη μορφή από την μαύρη πλευρά προς το κοινό, το οποίο αντίκρυζε ένα ενιαίο μαύρο χρώμα.
Όταν το τραγούδι λέει "Χρώμα άσπρο" γυρίσαμε την μορφή από την κανονική πλευρά, και έτσι το κοινό αντικρίζει μια σκηνή γεμάτη μορφές με το γνωστό κεφάλι του πολυτεχνείου.
Ο πίνακας της ανάρτησης: Μάριου Βατζιά, Η παρουσία του ήρωα, 1976
